حضور حاضران

 

"... لَوْ لَا حُضُورُ الْحَاضِرِ وَ لُزُومُ‏ الْحُجَّةِ بِوُجُودِ النَّاصِرِ وَ مَا أَخَذَ اللَّهُ عَلَى وُلَاةِ الْأَمْرِ أَنْ لَا يُقَارُّوا عَلَى كِظَّةِ ظَالِمٍ وَ لَا سَغَبِ مَظْلُومٍ، لَأَلْقَيْتُ حَبْلَهَا عَلَى غَارِبِهَا، وَ لَسَقَيْتُ آخِرَهَا بِكَأْسِ أَوَّلِهَا..." 

سوگند به کسى که دانه را شکافته و جانداران را آفریده، که اگر انبوه آن جماعت نمى بود، یا گرد آمدن یاران حجت را بر من تمام نمى کرد و خدا از عالمان پیمان نگرفته بود که در برابر شکمبارگى ستمکاران و گرسنگى ستمکشان خاموشى نگزینند، افسارش را بر گردنش مى افکندم و رهایش مى کردم و در پایان با آن همان مى کردم که در آغاز کرده بودم... . ( نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص: 50)

****

روزگاری مردمِ به جاهلیت بازگشته مدینه، بعد از آن که حکومت حاکمان غاصب پس از پیامبرصل الله علیه و اله را یکی بعد از دیگری تجربه کردند، درمانده و مستاصل به خانه داماد و جانشین او هجوم بردند و ناله سردادند که: یا علی! دستت را  به سویمان دراز کن تا با تو بیعت کنیم... .

خواستنی نه از سر معرفت و شناخت نسبت به علی و این که حقیقت برایشان روشن شده و به حق او درجانشینی و وصایت پیامبرشان پی برده باشند، بلکه صرفا برای آسایش دنیایشان فریاد برآورده بودند که یا علی بیا تا با تو بیعت کنیم چون تو همچون سه خلیفه پیشین خودکامه و مستبد، مال اندوز وخوشگذران نیستی...؛ تو بی اعتنا به گرسنگی و برهنگی نیازمندان، بیت المال را به خانه های خویشان و اقوامت روانه نمی سازی...؛ تو اگر حکومت بر ما را بپذیری برایمان  حاکمی امین و دلسوز و عدلگستر خواهی شد و گذران زندگی دنیا برایمان آسان خواهد گشت...؛ پس بیا تا با تو بیعت کنیم!

آری! در آن روزگاران مردم با همه جهالت و بی خردی و با همه ضعف ایمان و بی وفاییشان این نکته را وجدان کرده بودند که اگر به آستان جوانمردی چون علی بن ابیطالب علیه السلام هجوم ببرند، عجز و التماس کنند، ناله و فغان سردهند، دست خالی باز نمی گردند چرا که در قاموس این خاندانِ کریم، با حضور حاضران حجت تمام گشته و اقامه حق لازم می شود.

عجیب نیست که امروز ما به اندازه مردم بی وفای آنروز هم حجت زمانمان ـ  قائم آل محمد صل الله علیه و اله ـ  را نمی خواهیم و برای داشتنش از جان و دل مایه نمی گذاریم، به آستانش هجوم نمی بریم و بی انقطاع و یکسره عجز و لابه سر نمی دهیم و آن قدر التماس نمی کنیم تا با حضور حاضران آن هم حاضرانی با شناخت و معرفت، حجت تمام شود و خداوند به ظهور مولایمان راضی گردد و اذن قیام دهد... ؟! به راستی چرا...؟!